آرزوی اویس قرنی چه بود

آرزوی اویس قرنی چه بود ؟

دیدن پیامبر (ص)

داستان بوی خوش مدینه:داستان اویس قرنی

همکارانی که امکان پخش فیلم بوی خوش مدینه در مدرسه ندارند ،داستان این فیلم در زیر آورده ایم که می توانند در کلاس تعریف کنند و به اهداف مورد نظر رسید .

اویس قرنی اهل یمن بود. او با مادر پیرش زندگی می کرد و کارش شتربانی بود. یک بار که خیلی دلش می خواست به دیدن پیامبر اسلام(ص) برود از مادرش اجازه گرفت تا به طرف حجاز راه بیفتد، مادرش گفت: برو! اما اگر به مدینه رفتی و حضرت محمد(ص) در آنجا نبودند، نصف روز بیشتر در آنجا نمان.

با این اجازه، او که علاقه زیادی به دیدن رسول خدا(ص) داشت و برای همین هم رنج راه را تحمل کرده بود و با اشتیاق به سوی مدینه آمده بود، وقتی به مدینه رسید و مطلع شد که رسول خدا(ص) در مدینه حضور ندارند بسیار ناراحت و غمگین شد و دلش می خواست یک سال هم که شده صبر کند تا به زیارت رسول خدا(ص) نایل شود؛ ولی مادرش به او سفارش کرده بود که بیش از نصف روز در مدینه نماند. این بود که گفت: سلام مرا به پیامبر (ص) برسانید و بگویی: مردی از یمن به دیدار شما آمده بود؛ اما از مادرش اجازه ماندن نداشت...

اویس پس از این حرف، به سوی شهر خودش به راه افتاد. وقتی که رسول اکرم(ص) به مدینه برگشت، فرمود: آیا کسی به خانه ما آمده است؟ گفتند: آری. مردی با نام اویس. حضرت فرمود: درست است. این نور اوست که در خانه ما مانده است. حضرت محمد(ص) همین طور درباره اویس فرموده بودند که: از سوی یمن، بوی بهشت می آید و من خیلی دوست دارم که اویس را ببینم. هرکس او را دید، سلام مرا به وی برساند

همچنین آن حضرت گفته بودند: اویس از مردان خداست و در راه خدا هم کشته خواهد شد.

اویس در جنگ صفین مردانه جنگید تا این که تیری به قلبش خورد و در راه خدا شهید شد.

ویس بن عامر بن جزء مرادی قرنی، پاک نهادی نیک اندیش و از چهره های پرفروغ تاریخ اسلام و ملقب به «سید التابعین» است. او در یمن ولادت و به روزگار پیامبر(ص)، اسلام آورد؛ اما ایشان را ندید. از این رو، او را در شمار تابعین یاد کرده اند.

جد اعلای او قرن از قبیله بزرگ مذح ج به شمار می رود. او را به جهت هم پیمانی اش با قبیله بنی تمیم، تمیمی لقب داده اند . او مردی با هیبت بود و قامتی متوسط، شانه هایی پهن، صورتی بزرگ و گندم گون و محاسنی پرپشت داشت و سر خود را می تراشید. خصوصیات جسمانی و روحانی اویس در روایتی از پیامبر اسلام(ص) بیان شده است؛ روزی پیامبر اکرم(ص) به یاران خویش امر فرمودند که هر یک از شما اویس قرنی را ملاقات کرد، سلام مرا به او برساند و از او درخواست استغفار کند. اصحاب از وی پرسیدند: یا رسول الله، اویس قرنی کیست؟! پیامبر(ص) فرمود: «اویس چشمان سیاه مایل به کبودی دارد و بین دو کتف او، اثر ماه گرفتگی است. گندم گون بوده و چانه اش کشیده و قامتش معتدل است. ... قرآن تلاوت می کند و اشکش همواره از خوف خدا جاری است. دو جامه کهنه دارد. در زمین گمنام است، ولی آسمانیان او را می شناسند. اگر به خدا قسم خورد، سوگندش پذیرفته است. روز رستاخیز به دیگر مردمان گفته می شود وارد بهشت شوید، ولی به اویس می گویند؛ بمان و شفاعت کن. خداوند به تعداد دو قبیله «ربیعه» و «مضر»، شفاعت او را می پذیرد.»
خاندان اویس در سرزمین یمن می زیستند. در سال دهم هجرت، پیامبر اکرم(ص) حضرت علی(ع) را به قصد تبلیغ اسلام به سوی یمن فرستاد. آن حضرت، مردم یمن را به اسلام دعوت کرد و مردم، گروه گروه دعوت حق را پذیرفتند و اویس قرنی هم با شور و اشتیاق بسیار به اسلام گروید و یکی از بهترین مبلغان اسلام گردید.
پیشه اش شبانی و نگهداری از شترهای قبیله خود بود. او با وجود اینکه در زمان پیامبر(ص) می زیست اما نائل به زیارت چهره ظاهری حضرتش نشد. داستان اویس قرنی بسیار مشهور است. مادر اویس، پیرزنی ناتوان، بیمار و نابینا بود. اویس به حکم انسانیت و همچنین فرمایش پیامبر(ص) به نیکی و مهربانی با والدین، مراقب مادر بود. هنگامی که شوق دیدار پیامبر سرتاسر وجودش را فراگرفته بود، بر خویش واجب دانست با اجازه مادر، برای دیدار پیامبر(ص) به مدینه سفر کند. مادر که کسی جز اویس نداشت، گفت: اگر پیامبر(ص) در مدینه نبود، زود برگرد.
اویس با شور و شوق دیدار پیامبر(ص) به مدینه سفر کرد. وقتی به مدینه رسید، با خبر شد که پیامبر(ص) به سفر رفته است. او که می دانست پیامبر راضی نیست برای دیدارش به مادری بی احترامی شود، آخرین نگاه را به خانه پیامبر(ص) دوخت و از شهر پیامبر(ص) خارج شد. هنگامی که پیامبر(ص) به مدینه بازگشت، به او عرض کردند: شتر چرانی از یمن به نام اویس به این جا آمد و به شما سلام رسانید و بازگشت. پیامبر(ص) فرمود: «آری، این نور اویس است که در خانه ما هدیه گذاشته و خود رفته است». اویس به دلیل پرستاری از مادر پیر و ناتوانش، موفق به زیارت ظاهری پیامبر(ص) اسلام نشد، ولی پیامبر(ص) او را «نفس الرحمان» نامید و فرمود: «من از سوی یمن، بوی خدا می شنوم.»
که محمد گفته بر دست صبا / از یمن می آیدم بوی خدا
بوی رامین می رسد از جان ویس/ بوی یزدان می رسد هم از اویس
از اویس و از قرن بوی عجب / مر نبی را مست کرد و پرطرب
چون اویس از خویش فانی گشته بود / آن زمینی آسمانی گشته بود
آن کسی کز خود به کلی درگذشت / این منی و مایی خود در نوشت (مولوی)
این واقعه نشان از این دارد، دیدن ظاهری ولی خدا گرچه آرزوی هر عاشقی است اما اصل عمل به دستورات ولی است و انجام اوامر ولی، سبب کمال حقیقی و رشد انسان می گردد تا آنجا که گر چه در ظاهر از ولی دور است اما از هر کسی به او نزدیکتر است و از بسیاری از زوار زیارتش مقبول تر خواهد افتاد!

ارائه شده توسط : حسین ایزدی

در وب سایت : پرشین جم